60 ,,Tajemnica rodziny Peety"

Tajemnicę skryj w sercu.
Zaciśnij pięść, a jeden palec połóż na swych ustach.
A jeśli jesteś w stanie...
To szepnij parę słówek.
Melodia cicho gra na swych skrzypcach.
Fale wystukują rytm na skałach.
A tajemnica twa wciąż zamknięta w umyśle. 
Więc szepnij, że mnie kochasz.
Czy to nie jest to co myślę?


===========================================================

Dzień ten zapowiadał się dobrze, pomijając parę niemiłych nieporozumień między żołnierzami. Inni siedzieli sobie spokojnie w fotelu, popijając kawę, bądź herbatę, lekceważąc temperaturę panującą na dworze. Druga część natomiast spędzała czas na przygotowywaniu broni. Nie miała ona pojęcia, że pare Kapitolińczyków zaangażuje się w tą sprawę, chcąc znacznie bardziej pomóc, niż wcześniej. 
Z resztą... Kto by się spodziewał ogromu chęci i poświęcenia? Z ich strony nie było to banalnym osiągnięciem. Przez cały ten czas byli rozpieszczani, a w dzieciństwie płakali, jeśli stała im się choćby najmniejsza krzywda. 

Ciemnowłosa ze spokojem  przejeżdżała palcami  po cięciwie łuku. Jeżeli miałaby dość siły, to stawiałaby kroki, by pokonać przepaść, która dzieliła ją i Peetę. Dobrze wiedziała, że małymi krokami jej nie pokona, lecz jednym dużym. Próbowała zachować do tego dystans, jednak najpierw miała zamiar wygrać z bólem, wywiercającym ją od środka. 
Chciała być ze wszystkimi w zgodzie, ale to wydawało się niemożliwe. Kiedy tylko Paul na nią spojrzał, ta odwracała wzrok, dotykając swej twarzy, na której zakwitły rumieńce. Kłóciła się ze sobą w myślach, że nie powinna zachowywać się jak zakochana panienka. W tej chwili musiała sprawiać wrażenie dostojnej, pewnej swoich poczynań i planów, u której strach nie wchodził w rachubę. 
Ale oszukałaby samą siebie. Bała się. Bardzo.

Syn piekarza polerował swoją broszkę, którą otrzymał od ukochanej. Miała swoje powody, by jej nie nosić, ale chciała zostawić mu to na pamiątkę, gdyby jednak coś w dalszym ciągu nie poszło po jej myśli. 

Opierając się o ścianę, dźgnęła chłopaka w bok. Reakcja była wręcz natychmiastowa. 

- Co się stało? - uniósł wzrok. - Jesteś blada. Ja ... martwię się. 

- Chcę z tobą porozmawiać. - wymusiła u siebie uśmiech. - Chodź. 

Pociągnęła go za rękaw, prowadząc do pustego pokoju o bladoróżowych ścianach. Przepełniony był smutkiem i niczym więcej. Trochę ich to przygnębiło, gdyż wspomnienia z wcześniejszych czasów nie były warte zapamiętania, a właśnie to pomieszczenie tak wyglądało. Dobrze wiedzieli, iż mogą się spodziewać nawet sali tortur owianej nicością i cierpieniem.  

Chłopak był nieco zniesmaczony, tudzież przerażony. 

- Ten pokój... - szepnął.

- Tak. - kiwnęła głową. - Miała być tutaj izolatka, jednak wygląd nie zachęca, prawda? 

- Po coś zupełnie innego mnie tu przyprowadziłaś. Wiem to. Jakich informacji potrzebujesz? 

- Obiecałeś mi, że zdradzisz tajemnicę waszej rodziny. Czy ma mieć ona wpływ na to co może się stać w przyszłości? - zapytała z nutą niepewności. - Myślę, że ten czas nadszedł, Peeta. 

- I tak właśnie wróciła stara Katniss Everdeen. - rzekł. - Tak, może mieć wpływ. 

- A więc byłoby dobrze, gdybyś mówił więcej.

- Inaczej mnie traktujesz w tym otoczeniu. - poskarżył się. - Nie czuję się tu dobrze i na siłach. 

- Nie zmieniaj tematu. - skarciła go, przyszpilając do ściany. - Jeżeli się cykasz, to idź się ubierać w sukienki, a nie baw w żołnierza. Ta sprawa jest bardzo ważna.

Blondyn wybuchł głośnym śmiechem, co doprowadziło dziewczynę do frustracji. Od razu ją odepchnął, patrząc na nią troskliwym wzrokiem. Tym razem to on wydawał się mieć wszystko pod kontrolą. 

- Co się dzieje? Kiedyś byłaś silniejsza. - pstryknął ją w nos. - I ten wyraz twarzy... 

- Twój strój wcale ciebie nie odzwierciedla. Puść mnie i wykonuj moje rozkazy. Jestem dowódcą tej załogi i żądam twojego oddania. 

- Zimne spojrzenie. - przyjrzał się jej dokładniej. - Ten sam ton. Katniss... Czy ty i Grace nie byłyście przypadkiem kuzynkami? 

- Słucham?! - żachnęła się. - Odpowiedz na moje pytanie, idio...

Nagle przymknęła powieki, opierając się o ukochanego. 

- Katniss, co ci jest!?

- Nie wzywaj lekarzy, proszę. - wydusiła. - To chwilowe, ból zaraz przejdzie.

Dziewiętnastolatek osunął się wraz z nią na ziemię, przypierając ją do siebie. Wtedy mógł słyszeć jej cichy oddech i czuć przyjemny zapach.

- Powiedz mi. Dlaczego mam słabość... do czerwonowłosych? 

- Nie wygaduj głupot. Paul mi powiedział o tym, że musisz być na coś chora. 

- O, właśnie. Twój braciszek mi miłość wyznał.

- Z tobą jest naprawdę źle. 

- Muszę się z wami inaczej odnosić, mimo to, że cię kocham.

- Dobra, nie zmuszaj mnie więcej w taki sposób do wygadania się. - prychnął niezadowolony. 

Szatynka od razu się ocknęła, szeroko się uśmiechając na znak, iż jest szczęśliwa z wygranej. 

- Bałem się... Że mnie za to znienawidzisz. 

- Dlaczego miałabym to zrobić? Peeta, myśl logicznie. Nie da się ot tak kogoś darzyć negatywnym uczuciem. Trzeba spróbować go zrozumieć, a potem ingerować. 

- Ale tu właśnie chodzi o to, że możesz mnie nie zrozumieć. 

- Mów. Jeżeli jest to okropne wyznanie, chcę mieć to za sobą.

- Celestia... Celestia jest moją rodziną. - powiedział, nie patrząc w jej szare oczy. 

- C-Co? 

- Tak. Jestem wnukiem Snowa. Wnukiem mordercy. 

====================================================

Ohayo!
Nie jestem zadowolona z tego rozdziału. Nie jestem zadowolona z tego bloga. USUNĄĆ TO WSZYSTKO NAJLEPIEJ! 
Trochę się pomieszało. Po tej tajemnicy możecie sobie zadawać pytania: Ale dlaczego? Przecież torturował go, a tak poza tym był jego dziadkiem. - Powodów jest wiele. W dalszych częściach je poznacie. 

Takie surprised? Będzie jeszcze OGROM rozdziałów, w których coś się działo w przeszłości. Już wiecie dlaczego powiesiła się Grace. (Ale to nie był główny powód. To bo jakby to wyglądało?:
- Peeta, jesteś wnukiem Snowa. A on jest moim ojcem.
- O shit, czego ja się tu dowiedziałam. Idę się powiesić.) 
XD

Dziękuję za 28 tysięcy wyś na blogu. Byle do 30. Więcej nie potrzebuję. 
Życzcie powrotu do zdrowia, bo choruję już tydzień i wysmarkałam tonę chusteczek i użyłam 2 żele do nosa. *Kaszlu kaszlu*

Nie wiem kiedy next, bo jak na razie nie ciągnie mnie do pisania na tym blogu, nic mnie nie zachęca. Mogłabym sobie spokojnie zrobić wakacje na miesiąc, dwa i widzieć dziennie po 8 wyś. Ale i tak dobrze, więc dzięki. Cześć.

Płonący Kosogłos