20 ,,Peeta powiedział, że jestem w ciąży! A ja nie jestem taka gruba!"

Te wspomnienia, które się odradzają co dzień... Minęło pół roku, a ja znowu widzę przed sobą pałac prezydencki Snowa. Stoły są zapełnione przeróżnymi zupami, małymi przekąskami i potrawami. Pokazy sztucznych ogni, dziwne tańce pokazywane na placu przez Kapitolińczyków, mimo to... Czuję na sobie wzrok kilku tysięcy ludzi patrzących na mnie z troską i zainteresowaniem. Nie patrzą na mnie z nienawiścią. Wyglądają na takich, którzy zapomnieli, lub nie wiedzieli o tym, że chciałam zniszczyć Kapitol. Są mi w pewien sposób wdzięczni, że Snow nie żyje. Ale oni pragną widowiska, dlatego ja im na pewno nie wybaczę. Cieszyli się śmiercią ludzi, cieszyli się moimi łzami wylanymi przez umierającą Rue.