55 ,,Pojedynek między Mellarkami"

Zrównaj się ze mną.
Zagraj na lirze wiatru.
Wyśpiewaj co o mnie myślisz.
Złączmy nasze usta w całość.
Nim będzie za późno.

Boję się Peeta.
Daj mi się schować w swoich ramionach.

============================================


Narracja trzecioosobowa

Blondyn spojrzał na swoją ukochaną z czułością omal jej nie dusząc, gdyż jego uścisk był bardzo silny. Czyjeś krzyki przeplatające się z brakiem nadziei i szczęścia przeraziły go całkowicie ale był pewien, iż Katniss jest bezpieczna. Jednak jej widok sprawił, że spadł mu kamień z serca. On nigdy nie był czegoś pewny, a szczególnie uczuć, którymi do niego pałała od dwóch lat. 
Zapomniał o świecie go otaczającym; o tym okropnym ataku, przez który straciła życie niewinna kobieta, o tłumie, o swoim bracie - Paulu.

Jego wzrok nakierował się na twarz starszego, znienawidzonego przez niego chłopaka. Ból narastał w jego zaszklonych, błękitnych oczach i nie potrafił zniknąć. Tak dawno widział jakieś uczucia, emocje brata. Myślał, że jak dotychczas będzie zimny, bez serca, że będzie wciąż wypominał, że śmierć Grace jest jego winą. Ale stał. Stał cichutko i uraniał łzy, które natychmiastowo ścierał, aby nie pokazywać swojej słabości. 
Peecie zrobiło się ciężko. Oboje wiele przeżyli. Oboje płakali. Oboje wiedzieli o tajemnicy rodziców. 

W kieszeni dzierżył sztylet, który ostrzył przez czas spędzony w Kapitolu, właśnie wtedy poza leczeniem zajmował się panowaniem nad sobą, a myślami pędził tylko do Katniss, która pogrążyła się w rozpaczy, sądząc, że uczucia jego do niej już wygasły. 
Właśnie tym sztyletem miał zamiar przebić serce Paula. 
Właśnie nim miał pokazać, że to nie on wybrał zły kierunek. 
Właśnie tak chciał mu przekazać, że jest silniejszy od niego. 

Ciemnowłosa wyrwała się z uścisku blondyna bez problemu i na zmianę patrzyła na obie twarze mężczyzn stojących po bokach. Wzdrygnęła się widząc kawałek ostrza lśniącego przy świetle gwiazdozbiorów na niebie. 

Peeta
Chce
Zabić
Paula.

- Miałaś wrócić wcześniej. - szepnął i odgarnął jej kosmyki włosów z czoła. 

- Przepraszam. - odpowiedziała przegryzając wargę i wtulając się w jego tors. - To się więcej nie powtórzy.

- Nic nie szkodzi, Katniss. - odparł. - Ważne, że nic ci nie jest.

-  Ja już pójdę. - Paul uronił kolejną gorzką łzę. - Źle się czuję. 

Zimny oddech brata owiewał jego kark. Peeta zacisnął dłoń na jego wątłych nadgarstkach. Wykrzywił usta na kształt uśmiechu, po czym spojrzał na chude palce leżące na swoim ramieniu. Katniss wpatrywała się w niego niepewnie i przeniosła wzrok na Paula. Jej oczy iskrzyły szaleńczym blaskiem. Uchyliła malinowe wargi, które chciałby w końcu ucałować i wydała z siebie cichy jęk. 
Na jej twarzy wymalowany był wyraźny grymas bólu. Zza jej pleców wyłonił się mężczyzna z czarną maską, która zakrywała brązowe oczy i część nosa. 

Bracia stali jak wryci. Tajemniczy mężczyzna uciekł mając w ręku nóż.

Dziewiętnastolatka osunęła się na ziemię. Chłopaki spojrzeli po sobie z nienawiścią i przykucnęli przy dziewczynie cicho popłakując. Nie obyło się bez obelg między nimi i wyzwisk. 

- TO BYŁ PODSTĘP! - jako pierwszy wstał Peeta wyciągając ze swojej kieszeni sztylet - ciążący mu przez dziesięć minut w kieszeni spodni. - Podczas mojej nieobecności przyznam, że musiało się dużo dziać. Ale wiesz jaki może być dla ciebie problem? 

- IDIOTO! OCZYWIŚCIE ŻE TO PODSTĘP! - odwarknął. - Ale ja już jestem po waszej stronie! Będę walczyć u boku Katniss! A teraz ruszmy dupy i wezwijmy lekarza! 

- Prócz leczenia, nauczyłem się władać perfekcyjnie nożem. - kontynuował. - Mogę sobie wyobrażać, że ty jesteś płótnem, a ten sztylet pędzlem. 

- Przestań! - syknął. - Wiem więcej na temat Celestii od was! I gdybyś wiedział... Nie winię cię już za śmierć Grace! Tylko naszych rodziców! Nie kłóćmy się przez poczynania naszej rodziny! to przeszłość!

- Lubisz płatki?

- To nie jest śmieszne! Ona umiera! 

- Corn Flakes'y? 

- No... Mogą być. A teraz się rusz! 

- Zaraz wszyscy się dowiedzą,że przebiłem ci serce jak łyżka płatek kukurydziany. 

 - Nie mam zamiaru z tobą walczyć, bracie. - położył głowę Katniss na swoich kolanach. - Pierwszy raz coś czuję. Jeżeli ją stracę... Peeta... Już śmierć Grace namieszała nam w głowach, czy chciałbyś może układać w trumnie swoją ukochaną? Czy chcesz powtarzać historię? Czy chcesz być jak matka? 

- Przestańcie zachowywać się jak dzieci. - wychrypiała.

- Wiedz, że między nami nigdy nie zagości zgoda. - zachlipał rzucając sztylet. - POMOCY! 

***

-Oczami Katniss-

Otwieram oczy, trzepocząc gęstymi, ciemnymi rzęsami. Migające rozbłyski jasnego światła trochę utrudniają mi  skupienie wzroku. Ledwo potrafię unieść prawą powiekę, a sekundę później opada bezwładnie. Próbuję się w jakikolwiek sposób poruszyć, ale to tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że robię sobie tym krzywdę. 

Biała poświata otaczająca dwie postacie blednie. 

Czy umarłam? 

Czy zostawiłam Peete? 

Nie.

Leży obok jakiegoś mężczyzny, opierając głowę o moją lewą rękę. Zaciskam zęby i próbuję się podnieść. Na próżno. Wkrótce czuję ból w prawym boku. Za pewne nóż, który mi tam wbito, zrobił ogromną ranę, co spowodowało utratę dość dużej ilości krwi. 

- Peeta - szepczę z zaszklonymi oczami. 

Chłopak podrywa się z miejsca i natychmiastowo budzi osobę śpiącą na skrawku łóżka, na którym spędziłam za pewne sporo czasu. 

- Paul - łapie go za ramię i nim porusza.- Katniss się obudziła. Wstawaj, bracie. 

Nie wierzę własnym uszom. 

Ciemnowłosy od razu reaguje niemrawo kiwając głową i otwierając oczy lśniące swoim dawnym blaskiem. 

- Paul - uśmiecham się. Jeszcze nigdy nie ucieszyłam się aż tak bardzo. Widok dwóch pogodzonych braci od razu podnosi mnie na duchu. 

- Tak się martwiliśmy - odpiera starszy brat mojego ukochanego, dotykając opuszkami palców moje zimne, purpurowe policzki. - Rozmawialiśmy ze sobą, pogodziliśmy się. I... spróbujemy nie doprowadzić do wojny.

- Jestem z was taka dumna - wyciągam naprzeciw nich ręce i pragnę się do obydwojga przytulić. - Ale wojna i tak będzie, nie ucieknę od niej. Każdy popełnił jakikolwiek błąd.

- Byłaś ciężko ranna - łapie mnie za dłoń Peeta i przystawia sobie ją do piersi. - Dokładnie wtedy zrozumieliśmy z Paulem, że ciągłe duchowe okładanie się pięściami - nic nam nie da. 

- Dziękuję wam - wzdycham. - Tyle pytań chciałabym wam zadać... Tyle pozostało bez odpowiedzi. J-Ja... Ile ja tu spałam? I gdzie jestem?

Bracia patrzą po sobie niepewnym wzrokiem. Peeta wzrusza nieznacznie ramionami. 

- Jakieś dwa miesiące. Jesteś w kapitolińskim szpitalu. Nie martw się, tu dobrze leczą. 

- Czyli, że... Już za parę miesięcy... O nie. Gdzie Annie i Johanna? 

- Johanna siedzi na korytarzu. Nie pozwolili wpuszczać dużej ilości osób tutaj. - mówi Paul. - A Annie... 

- Katniss... To dość skomplikowane.

- Przestańcie. - syczę. - Co z Annie? Gdzie ona jest? I Finnick?

- Zostali uprowadzeni. - zamknął oczy blondyn. - Celestia ma plan i wie, że Paul jest już po naszej stronie. 

Zaciskam mocno pięści. Boże... Dlaczego? Dlaczego to się musi dziać na prawdę? Myślałam, że wszystko się naprawia, wraca do normalności. Z drżącą ręką wycieram swoje niedoszłe łzy, które miały spłynąć swoją własną dróżką po twarzy. Finnick znowu zostanie ich zakładnikiem, będąc z Annie nie wiele zdziała. Będzie pragnął ją chronić ponad wszystko, co może odbić się na jego zdrowiu. A Max? Co z tym biednym dzieciątkiem, zdanym na los? Nie wiadomo gdzie jest.

- Max... Gdzie on jest? 

- Zostawili go. Jo zorientowała się, że jest coś nie tak, gdy zaczął bez przerwy płakać, a dom Odairów był w naruszonym stanie. 

- Nie płacz. - moje łzy ściera Peeta z obojętnym wyrazem twarzy. - Odnajdziemy ich. Paul wie więcej od nas, jeśli chodzi o Celestię. Zmieniła swoją kryjówkę. I jest ona całkiem niedaleko. 

- Gdzie? - pytam. - Gdzie jest kryjówka Celestii?

Nie zdąża odpowiedzieć. Nagle wparowuje tutaj zapłakana Victoria. Brzuch ma teraz dwukrotnie większy, musi powoli przygotowywać się do porodu i do wychowywania samotnie dziecka. Cieszę się na jej widok, ale to i tak nie leczy mojego złamanego serca przez złą nowinę o porwaniu moich przyjaciół. Lekarz przyszedł tutaj za nią, tłumacząc, że przychodzić mogą z wizytą tylko dwie osoby na dzień.

- ZOSTAW MNIE PATAŁACHU JEDEN, ALBO WYRWĘ CI ZĘBY TRZONOWE. 

- Ale panno Victorio, jasno pani tłumaczyłem, że...

- PUŚĆ MNIE! JESTEM W CIĄŻY! PASZĄ WON DO SPOŻYWCZAKA PO OGÓRKI, ALBO NIE DOŻYJESZ JUTRZEJSZEGO DNIA! 

- No dobrze...

Młody lekarz udał się pędem tam gdzie chciała. Blondynka staje w miejscu, jak sparaliżowana, widząc Paula, jakby go znała. Widzę zbierające się w niej łzy. 

- Victoria. - odzywa się ciemnowłosy. 

- To on! - krzyknęła wybuchając płaczem.

- Kto? Paul? - marszczę czoło. Ból w prawym boku ustępuje. 

- To on!

- Ale o co chodzi Vickie? - pyta za mnie Peeta.

- To ojciec mojego dziecka! 

============================================

No i patrzcie! Co tu sie działo w jednym rozdziale! :') 

Jakiś nożownik dźgający Katniss, szpital (znowu), no i uwaga (to co najważniejsze) dowiedzieliśmy się kto jest ojcem dziecka Victorii! Oficjalnie wielbicielki Paula mogą oznajmić, że jest draniem XD No cóż, może teraz na serio się zmienił?

Liczę na wasze sugestie. 

No i na komentarze!

5 komentarzy=rozdział

Mam nadzieję, że i tak będzie więcej tych opinii z waszej strony! Ludzie, przecież można komentować bez konta. Jest możliwość anonimowo ;)

Mam humorek, więc jest u mnie nadzieja, że mi tego nie zepsujecie marną aktywnością.
JESTEM DLA WAS ZA DOBRA
ZACHCIAŁO MI SIĘ TERAZ TO PISAĆ. A MIAŁAM PUBLIKOWAĆ TEN ROZDZIAŁ W SOBOTĘ. DOCEŃ MOJĄ PRACĘ ZŁY CZUEKU.

Płonący Kosogłos