1 ,,Ulubiony Mentor"

Prim.
Niewinna, acz pewna swoich poczynań istota, która rozświetlała moją zawiłą drogę na nowo.
Rue.
Siejąca zamęt w mojej zbolałej głowie od nadchodzących zgorzkniałych wspomnień, jakie do jej śmierci zdołałam zachować w sercu.
Mama.
Tak mało brakowało, bym pogodziła się z jej chłodnym nastawieniem do świata. O ile z ojcem potrafiłam się dogadać, o tyle waśń pomiędzy mną, a nią narastała z każdym minionym dniem.

I wreszcie Peeta.
Mężczyzna pełen zagadek, które otoczyły jego umięśnione ciało, niczym złota poświata rodem wzięta z baśni.


Wzięłam powietrze w płuca, opierając łokcie o żelazną barierkę.
Słońce chyliło się ku zachodowi, a smugi na niebie w końcu zaczęły odwiedzać pierwsze gwiazdki, które delikatnie sunęły w dwunastogodzinny sen. Nikt nie mógł zaprzeczyć, iż widok ten zapierał dech w piersiach, a oczy analizowały każdy minimalny szczegół, jaki dany był im zobaczyć.

- Przestań myśleć nad swoją marną egzystencją. - zwrócił mi uwagę mężczyzna, przerywając wówczas ciszę drażniącą moje uszy. - Już nic ci nie pomoże.

- Fajnie, że właśnie tak podsumowałeś moje życie - odpowiedziałam smętnie chrypliwym głosem. - Marne.

- Garbisz się. - usłyszałam kroki zbliżającego się do mnie Haymitcha, który ostatnimi czasy był dla mnie wszelaką podporą.

- A ty pijesz, rzucasz słowa na wiatr, a gdy jesteś pod wpływem alkoholu łapiesz przypadkowe dziewczyny za pośladki. - wymieniłam z lekkim zażenowaniem. - Dalej mam wypowiadać prawdę, czy sobie pójdziesz i po sobie posprzątasz?

- Przecież dom wygląda jak najbardziej w porządku. - rzucił, przypatrując mi się ostentacyjnie. - I ostatnio za bardzo bierzesz wszystko do siebie.

- Ja? - zmarszczyłam brwi, przyglądając mu się z wpartym we mnie takowym szokiem. - Skoro nie mam powodu do szczęścia, to nie widzę sensu w nieprzyjmowaniu ludzkich opinii dotyczących mojego życia.

Przykre koneksje z otoczeniem odbierały mi resztki sił, a piętno pozostawione na moich wspomnieniach budowało utratę rzeczy, które były dla mnie czymś bardzo ważnym, aczkolwiek nieatrakcyjnym. To właśnie zdarzenia, jakie człowiek przeżywa go budują - tworzą nową osobowość, a co poniektóre  witrażowe wspomnienia zabijają choćby najmniejsze zakątki jego umysłu.

- Młoda damo - powiedział z powagą. - My się chyba nie rozumiemy.

- A i owszem. - przytaknęłam.

- Kompletnie nie masz pojęcia czym jest choćby najmniejszy bukiet szczęścia. - stwierdził, cmokając głośno. - Nawet jeśli tyle przeżyłaś, nawet jeśli widziałaś śmierć na własne oczy, nawet jeśli całe dnie głodowałaś, nawet jeśli doznałaś zawodu miłosnego - jesteś tutaj, Katniss. Bo los tego chciał. Tyle osób zginęło, a ty żyjesz nadal, dając innym nadzieję na lepsze jutro. Doceniaj to.