40 ,,If it weren't for the baby"

Ręce drżą mi pod wpływem podekscytowania, a także ciekawości czy dostanę odpowiedź w postaci listu. Długopis jakby sam pisał, a moja dłoń w ogóle nie pracowała, słowa układają się w całość i wreszcie sądzę, że to co pisze na tej kartce ma jakikolwiek sens. Nie jestem dobrą mówczynią i z tego nie słynę, źle się mogę z tym kojarzyć, bo przecież pamiętam jak w jedenastce powiedziałam o małej Rue, a pewien starzec dostał kulką w głowę. 
Wiem, że przyczyniam się do wielu śmierci, a przede wszystkim do umierania niewinnych ludzi, których nawet nie zdążyłam poznać. Jestem mało przyjazna i z tym mam problem. Nawet teraz, gdy nie ma już rebelii, a także jej szczątek, odganiam wszystkich moją postawą i małomównością, jakiej nie pokazywałam podczas przemówień. 

Na białej kartce papieru widzę kilka niewyraźnych słów przeze mnie napisanych, jednak nie przeszkadza mi to, bo Peeta się po wszystkich doczyta. Wszystko jest napisane tak jak chciałam: krótko,zwięźle i na temat.

Odpowiedz.

Wytłumaczmy sobie wszystko.

Uszczęśliw mnie.

Nie udawaj złego, bądź sobą.

         Katniss.

Gdybym mogła, to wróciłabym już dawno do dwunastki, jednak Gale mi na to nie pozwala. Chcę mieć obie bliskie mi osoby przy sobie: Najlepszego przyjaciela i ukochanego.
Finnick wytłumaczył mi co ma się znajdować w liście, ale ja w sumie byłam temu przeciwna i zawsze coś przewrócę do góry nogami. Jest w drodze do czwórki, bo z ósemki jest długa droga, więc życzę mu jak najlepiej. Annie z Maxem potrzebują go i chcą nadrobić ten czas, przez który myśleli, że nie żyje. 

- Dasz radę Katniss. Wytrzymasz tą wieczność, jaką daje oczekiwanie na odpowiedź. - szepczę do siebie, gdyż z innej perspektywy sądzę, że może stać się to najgorsze. Czekanie do śmierci. 

Wycieram swoje czoło, z którego spływa pot, a gdyby było tego mało, dłonie też się pocą, co mnie jeszcze bardziej denerwuje. Znowu zaczynam drżeć pod wpływem wiatru, choć mam na sobie ciepłe ubrania. Spokojnie przespałam noc, to dziwne. Czy mogłam się z tego uwolnić? Czy pokonałam swoje największe lęki, które opanowały moje całe życie? Byłoby to dla mnie cudowną nowiną, jednak stałoby się to dopiero wtedy, gdyby obok mnie znajdował się wybawca, bez którego nie wyobrażam sobie dalszego życia.
Chcę z nim żyć. Chcę mieć z nim dzieci. Chcę widzieć przed moimi oczami nasze wnuki. Chcę przy nim umierać. Chcę razem i jednocześnie z nim umrzeć. Chcę mieć z nim piknik na tamtej łące z moją jak i jego rodziną... 
Wystarczy pomarzyć.

Składam kartkę na pół i kieruję się do jednej z przełożonych pielęgniarek, którą poproszę o pójście na pocztę i wręczenie listu jednemu z pracowników. Mogliby przeczytać tą treść, jednak są tchórzami tak jak ja. 

Gładzę śpiącego szatyna po policzku i patrzę przez dłuższą chwilą, czy jego powieki się nie podniosły, jednak nie ma zmian. Trzeba wciąż czekać, abym uwolniła się z tego więzienia, czyli szpitala. Mogłabym stąd uciec, nie zostałabym ukarana. W pewnym siebie to ja się tutaj uwięziłam z kilkoma powodami.

W oddali widzę ciemnoskórą kobietę, która wygląda na ok. 30 lat. Gdy tylko mnie zauważa, od razu się uśmiecha. Nie wiem co powoduje u innych ludzi ten szczery uśmiech na twarzy, jednak mnie to cieszy. Obie podchodzimy do siebie i w końcu kobieta przerywa tą ciszę, która trwała jakąś minutę.

- Tak panno Everdeen? 

- Czy mogłaby pani pójść na pocztę i im to dać? - wyciągam naprzeciw niej dłoń, w której trzymam list. Bardzo bym chciała aby został dostarczony, ponieważ to właśnie od niego zależy, czy będę żyć długo i szczęśliwie, czy zostanę osamotnioną dziewczyną wciąż skrzywdzoną przez los.

- Ergh. - zaczyna być zniesmaczona po usłyszeniu mojej prośby. - Kolejna zakochana. Obiecałam sobie, że już nie będę tego robić, ale jest panna wyjątkiem.

- Nie wiem do czego pani dąży. - marszczę czoło. 

- Chyba zamiast tu pracować, zostanę doradczynią. - śmieje się nerwowo. 

- O co chodzi? - pytam czując niedosyt spowodowany brak tłumaczeniem, tego co powiedziała.

- Chodź na ubocze. Tam nikt nas nie usłyszy. - łapie mnie za rękę i wlocze do pustego pokoju. Zamyka za sobą drzwi, co zaczyna mnie przerażać.

- Niech mnie pani puści! 

- Cii. Spokojnie. Po prostu chcę coś wyznać pannie. Być może ją to ucieszy. - wygląda na rozbawioną.

- Czy mogę wiedzieć o co tu chodzi?! 

- Oczywiście, po to tu jestem. - po jej odpowiedzi, zaczynam być co raz bardziej zszokowana, ale i też zaintrygowana. Co może oznaczać jej tajemniczość, którą dopiero teraz dostrzegłam? Może jestem pierwszą osobą widzącą jej małomówność i dyskrecję. -  Otóż widziałam jak wybiegł z panny pokoju pan Mellark. 

- To to ja wiem. Nie dałoby się go nie zauważyć. - odpieram.

- Pan Abernathy chciał go tu sprowadzić. 

 - Co?! On mi nic nie powiedział! - zaczynam się denerwować.

- No tak się złożyło.  Prosił mnie abym zachowała to w tajemnicy przed panną.

- Ale czemu? Obiecał tylko, że jeżeli spojrzę na tych ludzi, to mi da spokój. A on przecież nie słynie z życzliwości.- wciąż nie jestem co do tego przekonana.

- Tu chodzi o waszego dzidziusia. - co raz ciszej mówi.

- Jakiego dzidziusia? Poroniłam przecież! 

- Oj, no już nie kłam. Wszystko mi powiedział. Jestem godną zaufania osobą. - jej uśmiech znika z twarzy i pojawia się powaga.

- Kim jesteś? 

- Dowiesz się w swoim czasie. Co do pana Mellarka, niestety nie udało się go przekonać, chyba że Twój list coś zdziała. W tej sytuacji powinien tu być, ale nie ma pojęcia jak poważna jest ta sprawa. - ciągnie. - Wciąż nie wiesz o co chodzi? Zrozumiesz. Od tego zależeć będzie czy przeżyje ktoś z Twoich bliskich panno Everdeen. - puszcza mnie i wychodzi. 

- No nie bądź taka tajemnicza! 

- Nie jesteśmy na ,,T". - to jej ostatnie słowa.

- Super. - mruczę do siebie niezadowolona.

Opuszczam pokój i nagle promienie słońca zaczynają mnie razić, co powoduje że kompletnie nic nie widzę. Nie potrafię od tego uciec. Oczy zaczynają mnie boleć i łzawić, mam tego dość. Próbuję to zasłonić ręką, jednak zamiast tego aby było lepiej, jest dużo gorzej. Zaczynam od tego uciekać, lecz wciąż nic nie pomaga. Biegnę z jednego pokoju do drugiego, aż w końcu się męczę i wszystko nagle przechodzi. Na reszcie coś dostrzegłam. Ludzie okrążyli mnie i patrzą na mnie jak na jakąś wariatkę. Czy tylko ja mam te halucynacje? Wychodzi na to, że tak.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jest nowy rozdział! Myślałam że go nie będzie, bo były problemy z internetem. Proszę dostosuj się:
~ czytasz - komentujesz.
~ jeśli coś ci się nie podoba, pisz swoją opinię ^^
~masz jakieś problemy co do mojego bloga? Może ci się coś nie wyświetla? - pisz c:
~ krytyka? - mile widziana, rady :D 
~możesz anonimowo komentować.