52 ,,Krzyk duszy"

-Oczami Katniss-

Panuje tu całkowita cisza, a ja słyszę rozdzierający krzyk swojej pozostałości duszy. Z każdym, nawet drobnym przewinieniem traciłam mały jej kawałek, aż w końcu zrobiła się wielka dziura, której nikt nie zdoła załatać. Nawet Peeta. Pokrywa lodu, która osiadła na moim sercu powoli topnieje, aż w końcu krew, którą kiedyś uznawałam za łzy, zacznie znowu pompować tak jak należy. 

Bałam się spojrzeć w lustro. Albo raczej w samo potłuczone szkło, przez co miałam zniekształconą twarz. A kiedy już się odważyłam... W moich oczach zgasła całkowita szarość, a pojawiła się czerń. Czerń tak głęboka, jak otchłań rozpaczy w której przebywałam nie mając nawet gdzie i komu się wypłakać. Każdy dzień oznaczał; łączenie się bólu i krzyku z nadzieją przeplatającą się z samą codziennością, która zmieniła się tak szybko jak odzyskałam,a zarazem straciłam Peete. Twarz mi bladła, skóra przybierała kształty kości, nic nie jadłam. Głodziłam się, chciałam umrzeć. Nawet usta miałam tak sine, że gdy chciałam je nawilżyć, jęczałam z bólu. 

A teraz? Dostałam odpowiedź na każde pytanie, które mnie dręczyło i szło za moimi śladami, robiąc za sobą szeroką ścieżkę dla nieupoważnionych. 

- Katniss? - Paul wyrywa mnie z zamyślenia. - Wszystko dobrze?

- Tak. Dziękuję. - próbuję się mimowolnie uśmiechnąć. 

- Przez pięć minut stałaś jak wryta i patrzyłaś na kieszeń prawie zanosząc się płaczem. - podchodzi bliżej. - Czy na pewno dobrze się czujesz? Bo wiesz... Jakoś nie potrafię się nie martwić. 

- Tak, tak. - kiwam głową potakująco. - Nie martw się. Po prostu... Czasem mam takie przebłyski i nie są zbytnio miłe. 

- Masz na myśli to, że kiedy chcesz o czymś okropnym zapomnieć, to o tym pamiętasz do końca? 

- Szpital. - mówię krótko.

- Ach, no tak. Też nie przepadam za szpitalami. 

Przyglądam się jego twarzy zdesperowana, szukając małych iskierek dobroci w jego oczach. Tak, on nie jest skończony. Został zniszczony przez miłość tak jak ja, dlatego stał się tym złym, nie mając o tym bladego pojęcia. Ale ja właśnie pragnę wyrzucić mu te myśli na temat zemsty, aby nigdy już tak źle nie spojrzał na świat. To dziwne, że kiedy on tak na mnie patrzy to... Nie zachowuje się podejrzanie. To nawet nie wygląda na udawaną przyjaźń, ja go chyba polubiłam. Rozumiem go, to samo przeszliśmy. Tyle że jego miłość zmarła, a moja nie.

- Nie gadaj mi tu, że mam się nie martwić, Katniss. - chichocze cicho. - Znowu dziwnie się na mnie patrzysz. Jestem brudny czy co? 

- Ty nie jesteś zły. - dopiero kilka sekund później uświadamiam sobie, że myślę głośno. - Przepraszam, Paul. 

- Za co? - otacza mnie ramieniem. - Każdy ma prawo do myśli, każdy ma prawo do wypowiadania się. A Twoje zdanie jest jasne. Sądzisz, że nie jestem zły. 

- Jesteś zupełnie inny, wyróżniasz się wśród ludzi. To nie jest wada, tylko zaleta. Próbują wyglądać i zachowywać się tak samo jak reszta. Nie są sobą, a ty jesteś. - odpieram. - Jakby byli w przebraniach, udają małpy, strusie i Bóg wie co jeszcze. Twój charakter jest inny, trzymasz się swoich zasad i... Widzę Cię jakiś dziesiąty raz w życiu, gdzie tylko dwa razy ze sobą gadaliśmy, a ja już mam wypracowane zdanie na Twój temat. Czy to chore, że aż tak szybko oceniam ludzi? 

- Jesteś niesamowita. - uśmiecha się szeroko. - Nie wiedziałem, że ktoś mnie zrozumie. Nawet nie wiesz jak cenię to w Tobie. 

Spacerujemy już jakieś pół godziny. Słucham go z zapartym tchem. Opowiadał mi dużo o swoim dzieciństwie, a kiedy skończył na Grace, na jego twarzy dostrzegłam grymas bólu. W tej chwili liczy się dla niego jedynie nowy rozdział, który nie dawno zaczął tworzyć.

- ... I właśnie wtedy uświadomiłem sobie, że trzeba dalej iść. Jakoś nie mam planów na przyszłość. Robiłem tak kiedyś, kiedy byłem dzieciakiem. Wtedy wszystko się psuło. Niech świat sam doprowadzi mnie do końca. 

- Lubię kiedy mówisz. Masz taki miękki i delikatny głos, ale czasem też gruby. Czy to źle? - unoszę brwi. 

- Grace... Ona też lubiła mnie słuchać. - zaciska powieki nie dając łzom popłynąć swoją dróżką. 

- Wszyscy sądzą, że ból odejdzie wraz ze wspomnieniami. Nawet nie mają pojęcia jak się mylą... Bo nigdy tego bólu nie odczuli. - smutnieję. 

- Katniss. 

- Tak?

- Krew.

- Gdzie? 

- Poczekaj, zaraz dam Ci chusteczkę. 

Dopiero w tej chwili zauważyłam jak strużka krwi wyleciała z mojego nosa. Ciecz dopłynęła do podbródka, aż w końcu spadła na ziemię robiąc małe ślady. KAP. KAP. KAP.

Nie długo potem przyjęłam chusteczkę. Materiał był delikatny, miły w dotyku, a w dodatku pachniał lawendą. 

Pięć minut później, gdy krwotok ustał, podeszła do nas osiwiała kobieta z wieloma zmarszczkami na twarzy, wypowiadając słowa w innym języku. 

- Witaj, Katniss Everdeen. - na to dreszcz przeszedł mi po plecach. - Czekałam na Ciebie wieki. 

- Przecież człowiek nie może tyle żyć.

- Kolejna optymistka nie wierząca w magię. Ej dziewczyno, dziewczyno.

- No dobra... Co pani ode mnie chce?- pytam uprzejmie. 

- Gdyby był to inny człowiek, żądałabym zapłaty za przepowiedzenie przyszłości. 

- Śmieszne! Nie chcę wróżb. - tak... śmieszne, a nawet się nie zaśmiałam. Brawo Katniss. TAKIE TO BYŁO ŚMIESZNE PO PROSTU, ŻE KOBIETA WYGLĄDAJĄCA JAK ŻYWY TRUP PRZEMAWIA DO CIEBIE JAK MUMIA, KTÓREJ NIGDY NIE WIDZIAŁAŚ W ŻYCIU.

 - Oj kochana. Daj mi minutkę.

Mruży oczy, jakby chciała wejść w mój umysł. 

- Już! Ach! Coś nie ciekawa ta Twoja przyszłość. - cmoknęła.

- Taak, wiem to od początku. - mruczę. - Czekaj, co?! Proszę?! Przecież Pani tylko na mnie spojrzała. Wróżki czytają z rąk... kart... szklanych kul. 

- Za dużo filmów. - przygląda się swoim palcom pozbawionym paznokci. - Chociaż pięć filmów to dla Ciebie w sumie za mało.

Faktycznie tylko tyle oglądnęłam...

- Co za bzdury! 

- Dziewczyno... A jak myślisz? Kto wywołał u Ciebie ten krwotok? Nic mylnego, to ja! - warknęła. - ,,Czasem to niewiedza jest lepsza" bla, bla, bla. Ech, ten Twój kochaś nieźle wymyśla te teksty na podryw. Mniejsza z tym. 

- Skąd ona to wszystko wie? - chyba muszę w tej chwili wyglądać jak bezbronny szczeniak. 

- No nic. Trudno. Ale wiem, że z biegiem czasu uwierzysz w magię. - prycha. - Czeka Cię śmierć ukochanego, ale umrzesz z nim, forever, together, tak. Mhm. Całe życie będziesz pamiętana jako kosogłos. Nikt o Tobie nie zapomni, no chyba że Twoja przyszła świnka morska. AAA! A co to takiego? Dzidziuś! Mogę nadać mu imię; Jason, albo Franklin? Albo nie, ups! To dziewczynka, no to na imię jej dam...

- HEJ! Kobieto, chora jesteś?  - wybucham. - Zaprowadzić Cię do jakiegoś cudownego budynku powiewającego zepsutą wyobraźnią? I nie, to nie jest psychiatryk. Ależ skąd. 

- Uuu, jaka ta noc musiała być upojna. Nareszcie powiedział Ci dlaczego traktuje...

Karcę ją wzrokiem. Kobieta tylko wzrusza ramionami. Bardzo mnie ona przeraża...

- To pomyłka.

- Oczywiście, że nie dziewczyno.

- Paul, chodźmy! 

- A Ciebie chłopaku czeka odtrącenie, ból, rozpacz, przywiązanie do kobiety której kiedyś nienawidziłeś... Śmierć osoby którą traktujesz jako przyjaciela, ale jest wrogiem. 

Nagle owiała nas nicość spowita czarną mgłą. Gdy tylko wiatr ją rozwiał, kobiety już nie było.

- Co to miało być?! - krzyczymy chórem. 

-Oczami Annie-

- Johanna. Siadaj. Na. Tyłku. Albo. Nie. Wiem. Co. Jeszcze. Zrobię. Ale. Tak. To. Jest. Groźba. 

- Annie, co byś zrobiła gdyby Twoja najlepsza przyjaciółka cierpiała przez chłopaka, a potem zastała ich nagich w łóżku? Gdzie oni tłumaczyliby, że jednorożce kazali im to zrobić i że są złem wcielonym?  - pyta.

Od razu bym ją wyśmiała, ale jest zbyt poważna, abym to zrobiła. Ona chyba nie żartuje.

- Czy właśnie zastałaś Katniss z Peetą w łóżku? 

- NIEEE! Tak tylko pytam. - drapie się po głowie zdenerwowana.

- Aha.

- Nie patrz tak na mnie! - unosi brew.

- Ale ja nic nie robię, Johan. Dlaczego się denerwujesz?

- Bo planuję zrobić tsunami pistolecikiem na wodę. Czekaj, co jest lepszym pomysłem? Ukamienowanie pizzą, czy zrobienie kebaba z kogoś? A może jednak ta pierwsza opcja jest najlepsza? W końcu Peeta umrze z moich rąk i to jeszcze przez wodę, ha! No ale, szkoda że nie mam rewolweru, przydałby się. - mówi to na jednym oddechu.

- Łoo, czyli jednak. Peeta zmienia się rolami z Katniss i teraz do niej będzie podbijać? 

- Nic takiego nie mówiłam!

- Owszem, mówiłaś.

- Nie!

- Owszem.

- Ale, ja, ty, yyyy nie!

- Owszem, Jo. Peeta jest z Katniss. Nie umiesz kłamać. - parskam śmiechem.

Johanna nie umie kłamać. Zawsze gdy próbuje się przed kimś wygadać, nic jej nie wychodzi. A już szczególnie, kiedy palnie jakieś głupstwo, można się wszystkiego domyślić.

- Annie, b-bo... Bo ja chciałam Ci coś powiedzieć.

- Jesteś zazdrosna, tak? 

- Nie. Ja się w kimś zakochałam. 

- I ten biedny chłopak to Peeta?

- Chyba śnisz! - mruży oczy. - Ma na imię Paul. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Paczać jeszcze co tu mam! Przyjaciółka znalazła w sklepie :D --->


Taak! Koko dżambo! Paul wciąż zarywa do Katniss, oł jea, ojj, żebyś ty mu nie uległa XD 
Wróżka musiała oczywiście być, aby dać wam lekki przedsmak, już możecie się domyślać co się będzie działo :3

Paul się jeszcze nie przeszedł na tą dobrą stronę (JESZCZE), bo widać, że prócz podbijania do Katniss, umawia się na randki w ciemno z Johanną, ulala, będzie się działo :"D 

Joł! Napisałam ten rozdział w godzine, mój rekord guinessa! 

ZAPRASZAM NA WATTPADA, PISZĘ TAM O MIRACULUM: klikej

A teraz prosz:

5 komentarzy=next

Do zobaczenia, idę myć kaloryfer! KC 

(Nie, nic nie brałam.)

Płonący Kosogłos